Buraya kadar namağlup gelen Fransa'yı milli takımımız karşısında izleme şansı bulduk. Açıkçası, hiç de namağlup bir takım gibi değiller. İspanya ve Sırbistan, Fransa'dan çok daha iyi takımlar. Biz de Fransa'dan daha iyi takımız aslında.
Ama neden mağlup olduk, neden Fransa yenilmiyor. Bunun cevabını çok basit, çok atlet oyunculardan kurulu bir takım ve Tony Parker gibi bir süper yıldızları var.
Esasında bugün maçı kazanma şansı elimize o kadar çok geldi ki. Yaptığımız 16 top kaybı ve 5/24 üç sayılık isabetle bu maçı kazanmamız mümkün değildi. Yine de son çeyreğe kadar başa baş tuttuk skoru. Çünkü Fransa'nın hücum opsiyonları kısıtlı. Hatta, kaçan şuttan sonra atletik oyuncuların aldığı hücum ribaundları ve Tony Parker'ın şapkadan tavşan çıkardığı pozisyonlar dışında opsiyonları yok! Bu yüzden biz hücumda çok zayıf olmamıza rağmen farkı açamadılar.
Dördüncü çeyreğin başında 13 sayılık fark korkutmadı beni başta, ama ardarda kaçırdığımız boş üçlük atışlar korkuttu. O atışları sokmazsan maç kazanamazsın, nitekim kazanamadık. Elimize kadar gelmişti oysa ki, farkı kapamıştık. 3 sayı fark vardı, top bizdeydi. Topu oyuna sokamadık. Kolej takımlarının yaptığı işi yapamadık, topu oyuna sokamadık. Evet, Fransa atlet bir takım, her yere yetişiyorlar, inanılmaz başarılı show-up yapıyorlar ama bunlar bahane değil. Eğer bu turnuvada bir yerlere gelmek istiyorsan o topu oyuna sokacaksın.
Bugünkü mağlubiyeti biz ne Nicolas Batum'un atletizmine, ne de Tony Parker'ın penetrelerine karşı aldık. Bugünkü maçı kendi konstantrasyon eksikliğimize, kaçırdığımız boş şutlara ve gereksiz top kayıplarına karşı kaybettik biz.
Şimdi grupta 1 galibiyet 2 mağlubiyetimiz var. Hala gruptan çıkma şansımız devam ediyor, Sırbistan da Almanya da yenemeyeceğimiz takımlar değil. Ama konstantre olmalıyız. Sadece fizik olarak değil, zihin olarak da sahanın içinde kalmalıyız. Bu turnuvada madalya alabiliriz.
Çünkü biz, istediğimizde İspanya'ya bir çeyrekte sadece iki sayı attırabilen bir takımız!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder